لوله ها مؤلفه های اساسی در لوله کشی ، ساخت و ساز و کاربردهای مختلف صنعتی هستند که به عنوان مجرای آب ، گاز ، مواد شیمیایی و سایر مایعات خدمت می کنند. هنگام انتخاب مواد لوله کشی ، دو گزینه متداول هستند لوله های پلاستیکی وت لوله های فلزی بشر هر دو نوع بسته به کاربرد ، محیط ، هزینه و سایر عوامل ، مزایا و مضرات خود را دارند.
در این مقاله به بررسی تفاوت های کلیدی بین لوله های پلاستیکی و لوله های فلزی ، کمک به شما در درک خصوصیات ، کاربردهای آنها و اینکه کدام فرد ممکن است برای نیازهای خاص مناسب تر باشد.
تفاوت اساسی بین لوله های پلاستیکی و لوله های فلزی در ترکیب مواد آنها نهفته است:
لوله های پلاستیکی: ساخته شده از پلیمرهای مصنوعی مانند PVC (پلی وینیل کلرید) ، CPVC (پلی وینیل کلرید کلر) ، PE (پلی اتیلن) ، PEX (پلی اتیلن متقاطع) و PP (پلی پروپیلن). این مواد پلاستیک سبک و مقاوم در برابر خوردگی هستند.
لوله های فلزی: ساخته شده از فلزاتی مانند فولاد (فولاد کربن ، فولاد ضد زنگ) ، مس ، چدن ، آهن گالوانیزه و برنج. فلزات مواد با دوام قوی و دارای مقاومت در برابر خوردگی متفاوت بسته به نوع هستند.
لوله های پلاستیکی نسبت به لوله های فلزی به طور قابل توجهی سبک تر هستند و حمل و نقل ، کنترل و نصب آنها را آسان تر می کنند. به عنوان مثال ، لوله های PVC حدود 80 ٪ کمتر از لوله های فولادی با همان اندازه هستند. این باعث کاهش هزینه های نیروی کار و زمان نصب می شود.
لوله های فلزی ، سنگین بودن ، برای حمل و نقل و نصب ، به ویژه در پروژه های بزرگ ، نیاز به تلاش بیشتر ، تجهیزات و نیروی انسانی دارند.
یکی از بزرگترین مزایای لوله های پلاستیکی مقاومت عالی آنها در برابر خوردگی و حمله شیمیایی است. لوله های پلاستیکی حتی در صورت قرار گرفتن در معرض آب ، مواد شیمیایی یا شرایط خاک که باعث تخریب لوله های فلزی می شود ، زنگ زدگی ، مقیاس یا خوردگی نمی کنند.
لوله های فلزی ، به ویژه فولاد کربن و آهن ، مستعد زنگ زدگی و خوردگی هستند ، مگر اینکه پوشش های محافظتی داشته باشند یا از فلزات مقاوم در برابر خوردگی مانند فولاد ضد زنگ یا مس ساخته شوند. خوردگی می تواند منجر به نشت ، انسداد و کاهش طول عمر شود.
لوله های فلزی به طور کلی از استحکام مکانیکی بالاتری برخوردار هستند و می توانند در برابر فشارها و درجه حرارت های بالاتر نسبت به لوله های پلاستیکی مقاومت کنند. این امر باعث می شود آنها برای برنامه های کاربردی مانند خطوط بخار فشار قوی ، پشتیبانی ساختاری و سیستم های لوله کشی صنعتی مناسب باشند.
لوله های پلاستیکی ، در حالی که بادوام هستند ، از مقاومت کششی و مقاومت دما کمتری برخوردار هستند. با این حال ، پیشرفت هایی مانند پلی اتیلن متقاطع (PEX) و PVC کلر (CPVC) عملکرد آنها را در کاربردهای آب گرم و فشار بهبود بخشیده است.
لوله های پلاستیکی به طور معمول با استفاده از جوشکاری حلال ، همجوشی گرما یا اتصالات مکانیکی به هم پیوسته اند. این روشها به طور کلی آسانتر ، سریعتر و به تجهیزات تخصصی کمتری نسبت به جوشکاری لوله فلزی یا نخ نیاز دارند.
لوله های فلزی اغلب به جوشکاری ، نخ یا اتصالات فلنج نیاز دارند که شامل کار و مهارت بیشتری است. با این حال ، اتصالات فلزی در شرایط خاص می توانند قوی تر و ضد نشت تر باشند.
لوله های پلاستیکی از نظر هزینه مواد و کار نصب به طور کلی از لوله های فلزی ارزان تر هستند. ماهیت سبک پلاستیک هزینه های حمل و نقل را کاهش می دهد و روش های ساده تر پیوستن هزینه های کار را کاهش می دهد.
لوله های فلزی ، به ویژه مس و فولاد ضد زنگ ، به دلیل قیمت مواد اولیه ، پیچیدگی تولید و الزامات نصب ، گرانتر هستند.
لوله های فلزی دارای هدایت حرارتی بالایی هستند ، به این معنی که گرما را به سرعت منتقل می کنند. این می تواند منجر به از بین رفتن گرما در سیستم های آب گرم یا تراکم در سیستم های آب سرد شود و نیاز به عایق اضافی داشته باشد.
لوله های پلاستیکی دارای هدایت حرارتی کم هستند و عایق بهتری را به طور طبیعی ارائه می دهند. این باعث کاهش از بین رفتن گرما و تراکم ، بهبود بهره وری انرژی می شود.
لوله های پلاستیکی به طور کلی انعطاف پذیر تر از لوله های فلزی هستند که سفت و سخت و مستعد خم شدن یا تغییر شکل تحت استرس هستند. این انعطاف پذیری به لوله های پلاستیکی اجازه می دهد تا ارتعاشات را جذب کرده و حرکات جزئی زمین را بدون آسیب در خود جای دهند.
با این حال ، لوله های پلاستیکی با تغییرات دما بیشتر از لوله های فلزی گسترش یافته و منقبض می شوند ، که ممکن است در هنگام نصب نیاز به کمک هزینه داشته باشد.
لوله های پلاستیکی از سوخت های فسیلی ساخته می شوند و تخریب پذیر نیستند ، اما بسیاری از آنها قابل بازیافت هستند. مقاومت طولانی مدت و مقاومت شیمیایی آنها نیاز به تعویض را کاهش می دهد ، که می تواند اثرات محیطی را با گذشت زمان جبران کند.
لوله های فلزی قابل بازیافت هستند و اغلب حاوی محتوای بازیافت شده هستند. تولید آنها پر انرژی است اما فلزات را می توان ذوب کرد و به طور نامحدود و بدون از بین رفتن خواص مورد استفاده مجدد قرار گرفت.
لوله های پلاستیکی معمولاً برای:
تأمین آب مسکونی و زهکشی
فاضلاب و سیستم های فاضلاب
سیستم های آبیاری و کشاورزی
پردازش شیمیایی که در آن مقاومت به خوردگی مورد نیاز است
سیستم های HVAC (به عنوان مثال ، CPVC ، PEX)
لوله های فلزی برای:
برنامه های صنعتی با فشار بالا
توزیع گاز
سیستم های آبپاش آتش
کاربردهای ساختاری و مکانیکی
برنامه های آب گرم و بخار که نیاز به دوام دارند
نشان | لوله های پلاستیکی | لوله های فلزی |
مادی | پلیمرهای مصنوعی (PVC ، PE و غیره) | فلزات (فولاد ، مس ، آهن و غیره) |
وزن | سبک وزن | سنگین |
مقاومت در برابر خوردگی | عالی | متغیر ؛ مستعد ابتلا به خوردگی مگر اینکه تحت درمان قرار گیرد |
قدرت | معتاد | عالی |
نصب | آسان ، سریع | پر کار |
هزینه | پایین | بالاتر |
هدایت حرارتی | کم (عایق بهتر) | زیاد (نیاز به عایق کاری دارد) |
انعطاف پذیری | انعطاف پذیر | سفت |
تأثیرات زیست محیطی | قابل بازیافت ، غیر تخریب پذیر | بسیار قابل بازیافت |
برنامه های معمولی | تأمین آب ، زهکشی ، آبیاری | صنعتی ، گاز ، حفاظت از آتش |
هر دو لوله پلاستیکی و لوله های فلزی دارای نقاط قوت و محدودیت خود هستند. لوله های پلاستیکی در مقاومت در برابر خوردگی ، جابجایی سبک ، سهولت نصب و مقرون به صرفه بودن ، برتری دارند و آنها را برای لوله کشی مسکونی ، آبیاری و حمل و نقل شیمیایی ایده آل می کند. لوله های فلزی استحکام برتر ، مقاومت و مقاومت دما و دوام برای کاربردهای صنعتی و پر تقاضا را ارائه می دهند.
انتخاب بین لوله های پلاستیکی و فلزی به نیازهای خاص پروژه از جمله شرایط محیطی ، تقاضای فشار و دما ، بودجه و نیازهای طول عمر بستگی دارد. درک این اختلافات به مهندسین ، پیمانکاران و مصرف کنندگان کمک می کند تا تصمیمات آگاهانه ای را برای سیستم های لوله کشی ایمن ، کارآمد و مقرون به صرفه بگیرند. $ $